Breslau ︎︎︎ 1911
Projekt Hansa Poelziga powstał w 1911 roku na zlecenie firmy Junkernstraße–Baugesellschaft. Sześciokondygnacyjny budynek o żelbetowej konstrukcji szkieletowej został wzniesiony w latach 1912–1913 w Breslau przy Junkernstraße 38–40.
Na parterze znajdowały się sklepy z dużymi witrynami, a w narożnej części mieściło się jedno z pierwszych kin w Breslau: Urania–Kino–Theater. Wyższe piętra przeznaczone były na biura inwestora i właściciela budynku, natomiast dwie ostatnie kondygnacje zajmowała miejska szkoła kupiecka dla dziewcząt i chłopców.
W 1945 roku miasto znalazło się w granicach administracyjnych nowej Polski. Niemcy zostali wypędzeni, a na ich miejsce przybyli Polacy, wśród których znajdowali się liczni wypędzeni z polskich Kresów Wschodnich. Wkrótce ulica Junkernstraße zmieniona została na Ofiar Oświęcimskich. Obiekt przejęło miasto na cele biurowe.
W powojennej historii w murach biurowca umieszczono Biuro Projektowo–Badawcze Budownictwa Ogólnego Miastoprojekt Wrocław, a także Teatr Pantomimy (sale do prób) i Klub Studencki „Pałacyk” (czasowo przeniesiony z powodu remontu macierzystej siedziby). W 1995 roku wykonano remont generalny, odnowiono i przebudowano wnętrza na potrzeby banku BZ WBK. Dzisiaj obiekt jest własnością prywatną.
Wrocław ︎︎︎ 2023
W 2022 roku niedługo po rosyjskiej inwazji na Ukrainę, z inicjatywy prywatnych osób oraz przy wsparciu Fundacji Zobacz Mnie, w budynku powstały tymczasowe mieszkania dla ukraińskich migrantów i migrantek wojennych. Miejsce dawało schronienie jednocześnie dwustu dzieciom i kobietom, które uciekły z piekła wojny. Tym samym biurowiec Hansa Poelziga stał się miejscem do mieszkania – domem po raz pierwszy w swojej ponad stuletniej historii.
Dom Ukraiński funkcjonował od kwietnia 2022 roku do lipca 2023 roku.
„O co chodzi w architekturze? Wszak o formę, a dokładnie o formę symboliczną“.
Hans Poelzig (1931)
Hans Poelzig
(1869–1936)Uważany jest za najważniejszego architekta w Niemczech pierwszego trzydziestolecia XX wieku, pioniera modernizmu architektonicznego – na długo przed Bauhausem. Projektował domy prywatne i całe dzielnice, domy handlowe, pomniki, teatry i kina, ale przede wszystkim budynki przemysłowe i biurowce w wielkich miastach. Poelzig projektował w duchu nowoczesności, jednak często odwoływał się do tradycji historycznej. Nie uważał się za członka jakiegokolwiek ruchu – twierdził, że znajduje się „gdzieś pomiędzy”. Bardziej niż inni twórcy tamtych czasów pozostawał wierny idei artystycznej natury architektury, wierząc, że „forma symboliczna” znaczy więcej niż jakiekolwiek względy funkcjonalne i społeczne, a nawet polityczne. We Wrocławiu zrealizował m.in. dom wzorcowy na wystawie rzemiosła (1904 rok), dom własny przy ul. Chopina (1906 rok) i biurowiec przy ul. Ofiar Oświęcimskich (lata 1911–1913). We współpracy z Maxem Bergiem stworzył plan urbanistyczny Wystawy Stulecia, oraz zaprojektował Pawilon Czterech Kopuł. Wszechstronność talentu Poelziga znalazła wyraz także w projektach scenografii teatralnych i filmowych oraz ekspresjonistycznych obrazach i rzeźbach.